داروهای آرام بخش و خواب آور شامل انواعی مصنوعی از داروها هستند که در پزشکی برای رفع اضطراب و ایجاد حالت تسکین و خواب به کار می روند.
گروه اول: بنزودیازپین ها یا به اصطلاح از خانواده پام هستند. این داروها شایعترین داروهای آرامبخش هستند که پزشکان برای رفع اضطراب و بیخوابی تجویز میکنند و با اسامی مختلفی چون دیازپام،کلردیازپوکساید، لورازپام، اگزازپام،کلونازپام، عرضه میگردند.
گروه دوم: داروهای آرامبخش و خوابآور باربیتورات ها هستند که با نامهایی چون فنوباربیتال، پنتوباربیتال، فنی تویی، کاربامازپین عرضه میشوند.
از منظر بیماری اعتیاد گروه اول بیشتر توسط نوجوانان و گروه دوم بیشتر توسط بزرگسالان مورد سوء مصرف قرار می گیرند. باربیتورات ها اثرات بسیار شدیدی بر روی سیستم تنفسی داشته و به همین دلیل بسیار خطرناک تر از بنزودیازپین ها میباشند.
راههای مصرف: بنزودیازپین ها معمولاً به شکل قرص، کپسول و آمپول وجود دارند و به روشهای تزریقی خوراکی قابل استفاده هستند. باربیتورات ها در اشکال مختلف قرص، کپسول، آمپول و شیاف موجود بوده و از طریق خوراکی و تزریقی و مقعدی قابل مصرف میباشند.
نکته مهم: اغلب معتادان به هرویین تمایل شدیدی به مصرف همزمان هروئین با بنزودیازپین ها بویژه دیازپام جهت تشدید علائم نشئگی دارند. ( رجوع شود به مقاله قسمت دوم آشنایی با مواد رایج اعتیادآور-اپیوییدها)
آثار مصرف این داروها معمولا چند ساعت تا یک روز باقی میماند و عبارتست از تغییرات رفتاری یا روانی،سرخوشی مختصر،رفتار نامناسب جنسی،پرخاشگری، اختلال در قضاوت ،گیجی و رخوت، خواب آلودگی، شل شدن عضلات و عدم تعادل.
چنانچه از خانواده فنوباربیتال ها مورد سوء مصرف واقع شوند عوارضی چون کما، ایست تنفسی، و نارسایی قلبی عروقی نیز امکان بروز دارند.
نکته: چنانچه هرگروه از داروهای آرام بخش و خواب آور با الکل مصرف شود عوارض ذکر شده تشدید خواهد شد.
علائم ترک داروهای خوابآور معمولا از روز بعد از قطع مصرف دارو شروع می شود. بسته به نوع دارو یک تا چند هفته بعد علائم خماری فروکش میکند. این علائم شامل افسردگی، بیقراری، اختلال خواب، بیاشتهایی و تهوع، افزایش فشارخون و کاهش حرارت بدن میباشد. باید مراقب تشنج ناشی از قطع مصرف هر دو گروه بود.
بخاطر داشته باشید:
دیدگاهتان را بنویسید